Every once in a while, I think this is the third or fifth time, my finger lingers above a/ the reblog button, and especially in the twilight zone, as it is now, I dare to continue, I think for the second time. I will Smartti
efy this in a couple of hours, to do it just.

Musings of an Aspie

When I learned that I have Asperger’s Syndrome, my first impulse was to read everything I could get my hands on.  I was excited to discover that my town’s library has a large collection of books about Asperger’s and autism.

I went to the library, armed with my list of call numbers, and was surprised to discover that only two of the books listed as available in the online catalog were actually on the shelf. Puzzled, I brought up the entries for Asperger’s on the library computer and realized that I’d glossed over one key detail: most of the books about Asperger’s and autism were shelved in the library’s Disability Resource Center.

Looking down at the two books in my hand, I noticed the bright orange DRC stickers on the spines. The books I’d found in the general collection had been shelved there by mistake.

And so I was confronted…

View original post 747 woorden meer

Digitale verhuizing

Ja. Ik schrijf nog wel eens een verhaal. Destijds verschenen die verhalen dan op dit podium. Het SchrijfbloQ-podium dat ik prettig deelde met Anita, Petra, Carolien, Lucas, Thedo en Frank. Zojuist ben ik op dit podium weer even ingelogd. Benieuwd was ik  naar verbale spinnewebben. Ik wilde even kijken of de laatste wel het licht had uitgemaakt… En dan is het leuk om te merken dat zo’n digitaal thuis totaal niet gevoelig is voor de tand des tijds. Het licht brandde nog en wat er kriebelde was geen spinneweb, maar een lekker gevoel van herkenning. Ja, zo zag het er toen uit. En daar kon je op klikken om in de verhalenkamer van Anita, Lucas of Frank te komen. Gangetje door, links, en daar hadden Carolien en Thedo hun letterruimte. Beetje verder rechts Petra en Lucas. En soms wisselden we van kamer. Legden we gangetjes aan die er nog niet waren. Zo nu en dan kwamen we in real life bij elkaar om elkaar de digitale route nog eens een keer goed uit te leggen.

Zo ontstonden de verhalen. En zo onstaan ze nog steeds. Alleen is deze en gene verhuist. Digitaal wel te verstaan. En sommigen zelfs in real life. Maar de verhalen blijven stromen. Op eigen plekjes op het world wide web. Verhalen, die wat mij betreft, nog steeds worden ingegeven door het moment. Zo’n moment als  pakweg een uur geleden. Toen iemand me op een feestje vroeg of ik geen verhalen meer schreef? Diegene was er destijds via SchrijfbloQ bij uit gekomen. Op dat moment realiseerde ik me dat ik na mijn digitale verhuizing geen verhuiskaartjes had gestuurd. Lost in space dus eigenlijk. Niet goed. En daarom deze poging om dat met terugwerkende kracht nog goed te maken.

Wanneer je hier klikt, zie ik je graag terug in mijn nieuwe digitale kamertje. Je bent van harte welkom!

En mocht ik daar Anita, Petra, Carolien, Lucas, Thedo of Frank tegenkomen… voor jullie ligt altijd een ‘schrijfbloqje’ klaar. Met dank voor toen, nu en later.

Herbert Grönemeyer

‘Wir haben den Regen gebogen’ zingt Herbert Grönemeyer. Een zin die iets in mij knakt. Want ik heb gelezen dat hij het nummer ‘Der Weg’, waar deze zin in voorkomt, opgedragen heeft aan zijn overleden vrouw Anna. Haar ziekte, het onvermijdelijke einde, hun gezamenlijke tijd toen en zijn lijden en ‘wederopstanding’ daarna, het zit er allemaal in. Zo mooi.

Ik vraag me af hoe het kan dat ik zijn emotie tot in mijn botten kan voelen. Stemming? Regenachtige vakantieweer buiten? Herkenning? Gedeelde ervaringen van afscheid? Het zal allemaal wel meespelen. Doet er ook niet zoveel toe. Waar het even om gaat is de zin zelf.

‘Wir haben den regen gebogen’.. Het ontroert me. Omdat er in die vijf woorden zoveel kracht zit. Zoveel verdriet ook. En onmacht. Maar ook verrassing. En hoop. Wrang misschien maar daarom ook zo waar. Het een dat niet zonder het andere kan. Zon en regen worden waar door de regenboog.

‘Du hast den Raum mit Sonne geflutet’ bevestigt wat ik voel. Vloeibare zon en verbogen regen. Wat niet kan maar toch moet. Hallo afscheid en dag welkom. Omdat er eigenlijk geen woorden voor zijn en tegelijk zo veel, word ik er stil van.

Het leven komt inderdaad van voren. Je moet het aankijken om het te zien. Achter de regen, die nu tegen het raam tikt, voor de zon. Pas dan kun je de regen buigen. Met dank aan Herbert Grönemeyer.

De draai van Geert…

De oplossing voor onbehagen

Onbehagen. Schrijf het woord op, zet er een kringetje omheen en associeer er op los. Ik onderdruk die aandrang en besluit die mindmap in mijn hoofd te maken. Het woordje ‘mind’ dus eer aan doen, want daar voltrekt zich toch een belangrijk deel van dat ‘onbehagen’. Woorden die ik er aan zou willen koppelen? ‘Tijd’ bijvoorbeeld. En ‘oorzaak’. Voor de handliggend wordt dan ook ‘gevolg’. Is het toeval dat die woorden in deze volgorde in mijn hoofd verschijnen? Bij ‘tijd’ zou ik verder kunnen onderverdelen in ‘verleden’, ‘nu’ en ‘toekomst’. Ik kan me voorstellen dat het onbehagen van het verleden andere oorzaken en gevolgen had, dan het onbehagen van de toekomst. En wie zegt me dat de gevolgen van het verleden niet doorlopen in de oorzaken van de toekomst? Op papier zou ik dan meteen in de knoop komen met een dergelijke mindmap. Mij bekruipt dan altijd het gevoel dat ik niet de juiste associaties heb opgeschreven. En ook in mijn hoofd geven m’n eerste associaties niet meteen richting. Ik wil het grotere verband tussen dingen zien en ik merk dat verdere detaillering me afleidt. Me een gevoel van onbehagen geeft, constateer ik nu terwijl ik dit opschrijf. Ja, waar blijf je dan… dan is het einde zoek als je weer uitkomt bij het begin.

Onbehagen. Bij mezelf en bij anderen. Zou een andere rubricering kunnen zijn. Bij mezelf zou ik vervolgens wel wat oorzaken en gevolgen kunnen benoemen. Bij anderen zou ik een ‘educated guess’ kunnen doen. Ik verwacht tussen die oorzaken en gevolgen weer verbindingslijntjes te kunnen zetten, maar er zullen ook wel hele typische oorzaken en gevolgen enkel op mijzelf van toepassing zijn. Zoals er ook bij anderen hele expliciete oorzaken en gevolgen alleen voor hen van toepassing zullen zijn. Denk ik, maar ik kan daar nu even geen voorbeeld van geven. Dat is dan weer het nadeel van in je hoofd mindmappen.

Onbehagen. Ja of nee. De vraag dringt zich bij me op of het gevoel van onbehagen altijd aanwezig is, al dan niet op de voorgrond of sluimerend. Ja en nee, beken ik voor mezelf. Als je dus vanaf ‘ja’ verder zou rubriceren, dan kun je daar weer verder met ‘mezelf’ en ‘anderen’. En vrij snel zijn ‘oorzaak’ en ‘gevolg’ weer terug. Kortom, het onbehagen is er wel, maar ik kan het nog even niet ‘aanpakken’. Zoals je een plastic roerstaafje op een stenen ondergrond niet zomaar op kunt rapen. Op tapijt gaat dat al beter, maar dan moet je wel op de juiste plaats drukken. Aan het begin of aan het eind van het staafje, want dan komt het aan een kant los en kun je het aan de andere kant aanpakken.

Verhip. Misschien ligt hier ook wel de oplossing van mijn mindmap-dilemma over onbehagen. Ik moet het helemaal niet van alle kanten willen benaderen. Of eigenlijk, niet tegelijk van alle kanten willen aanpakken. Eerst maar eens gewoon ‘op één kant van mezelf drukken’. Dan komt de andere kant vanzelf omhoog en kan ik mezelf daar aanpakken. Ik ga aan de slag. Van één ding genieten en het onbehagen even onbehagen laten. Dat komt later wel. Drukken we dan weer ergens anders. Komt goed. Beste wensen voor 2012 allemaal.

Kerstcontrast

Kerstavond. Jodymoon klinkt door de speakers: ‘I speak the words that you wanna say’ hoor ik. Een eerste zin die mijn oren ingaat, terwijl ik dit zit te schrijven. Vaak zijn dergelijke ‘soundbytes’ aanleiding om mijn verhaal een bepaalde kant op te duwen. ‘Paris will be a garden of Eden’ en ‘here we will find our own peace of mind’ vang ik op. Bij deze ook schriftelijk vastgelegd. Maar voor je het weet is zo’n liedje voorbij en blijf je achter met acht vingers stil op de toetsen. En dan? In de drie seconden tussen twee nummers klinkt de stilte snoeihard door. Over contrast gesproken.  ‘Let’s talk about forgiveness’ vervolgt Jodymoon. Een mooie gedachte, op Kerstavond. Vergeving. Waarom niet. Maar ook hier het contrast. Want praten over vergeving lijkt in deze tijd wel hetzelfde als zwijgen over de zonde. ‘You’re a secret long forgotten’, hoor ik. Titel van dat lied: ‘Who are you now’…

Over ’n uur is het Kerstmis. Het feest van de vrede. Een hele dag lang. Een paar uur geleden is het glazen huis weer gesloten. Ik heb het niet helemaal gevolgd, maar ik begreep dat ze het recordbedrag van vorig jaar wilden overtreffen. Toen was het 7,1 miljoen. Dit jaar moet het meer worden, want het bedrag is voor moeders in gebieden waar je liever geen moeder wil zijn. Of mens. Omdat er geen vrede is. Daar. Hier is het een glazen huis. Breekbaar, omdat er op de beurs gespeculeerd wordt met voedselprijzen. Mensen worden daar rijk van. En anderen arm. Steeds hongeriger ook. De een naar geld, de ander naar eten.

Ondertussen leven wij ons leven. Doen we onze dingetjes. ‘Hear my lullaby’ zingt Jodymoon. ‘Dry another tear, you will find me here’.

=======================

Voor het contrast. Een link naar een orgeldeuntje. ‘Ein bischen Frieden’ van Nicole. Met aangepaste tekst. Een nostalgisch versje over Kerst. Hoe het was. Een herinnering, met beelden van nu. Engelen en licht. Omdat het bijna Kerstmis is. Feest van vrede.

Benieuwd of je het kunt volgen. Want je moet het Horster dialekt wel machtig zijn. Heel taalgevoelig wil ook wel helpen.

Klik hier

De grote waan-zin

Als alles gelijkmatig verdeeld zou zijn, was er niet immer beweging. Beroering ontstaat bij ongelijkheid. Het is niet enkel een natuurkundig gegeven. Ook biologisch, sociologisch, psychologisch en economisch lijkt het een vanzelfsprekendheid. Verschillen houden de boel gaande. Ze zorgen voor uitdaging en het zoeken naar nieuw evenwicht. Net als bij communicerende vaten schijnt er telkens weer een zoektocht naar overeenstemming en rust nodig te zijn. Bijna wetmatig is er verlangen naar harmonie.

Waar de onrust of rimpeling ontstaat, is moeilijk aan te geven. Balans is vluchtig en wordt snel doorkruist. Verstoring van precair gewonnen evenwicht, is eerder regel dan uitzondering. Een herschikking van positie, een verandering van perspectief zorgen voor actie en reactie. De wijze waarop dit tot uiting komt, de contrasten die soms schril in beeld komen, bepalen de heftigheid. De ene keer een sluimerend conflict, de volgende keer een ontlading, de reikwijdte steeds enorm. Een gamma aan mogelijkheden, de richting deels voorspelbaar, slechts weinig stuurbaar. Graag delen we ons zelf een grote rol toe, denken we dat situaties beheersbaar zijn. De geïnvesteerde energie soms ongewild contraproductief uitwerkend.

De aandacht die iets trekt of ontvangt is niet altijd evenredig met de waarde en uiteindelijke invloed die het heeft. Processen voltrekken zich ook in de luwte en op kleine schaal. Aan het oog onttrokken vinden veranderingen plaats, verschuiven kleine radertjes en worden nieuwe contrasten geboren. Factoren van werkelijke invloed blijven dikwijls onzichtbaar en ongekend.

Het blijft verrassend, energiebronnen zijn overal te vinden. Een altijd ronddraaiende motor, een slang die steeds weer in zijn eigen staart bijt. Als een veroordeling, een onontkoombaar feit, krijgt de werkelijkheid onvermoeibaar gestalte, steeds opnieuw verbazen wij onszelf en laait het vuur op. We bestaan bij de gratie van contrasten. Uiteindelijk voltrekken gebeurtenissen zich aan ons, ondanks ons.

Nietig zijn wij.

Dit is een bijdrage van gastschrijver Jacquelien van der Hulst

Taal: Als de veren van de pauw of als het groen van de gifkikker

“Zie haar pronken door m’n leven
Kijk haar spelen met de wind
Prikkels die haar gloed me geven
Houd me voor haar stekels blind
Onze dagdromen verweven
Volg ik haar door iedere wind”*

Huub van der Lubbe toont hier de enorme aantrekkingskracht van taal. Mooie woorden geweven tot een verleidelijke constructie.

Helaas bestaat taal ook uit woorden die speciaal bedacht zijn om af te schrikken. Om te laten zien dat iets met zo’n naam wel heel verschrikkelijk moet zijn. De meester van de afschriktaal is op dit moment ongetwijfeld Geert Wilders. Van moskeeën maakt hij ‘haathutten’ van waaruit haatimams met haatbaarden de islamisering over Nederland verspreiden. Steeds meer moslims zorgen met hun ‘kopvodden’ voor een onveilig straatbeeld. Dorpen als Venlo en Volendam sidderen bij het horen van deze woorden.

Na de Algemene Beschouwingen, die overheerst werden door de ‘bedrijfspoedel’ en ‘doe es normaal man’, werd gezegd dat het hier vooral een semantische kwestie is. Dit is veel te makkelijk. In het verleden is gebleken dat taal een prima middel is om mensen klaar te stomen voor een nieuwe, levensgevaarlijke werkelijkheid. Het bekendste en volgens sommigen ongeschiktste voorbeeld is het Derde Rijk. Hitler en de zijnen waren de meesters van de semantiek. Zo werd het woord Jood een zeer negatief bijvoeglijk naamwoord. Er werd altijd gesproken van de Jood Marx en de Jood Heine, hoewel beiden Duits van geboorte waren. De Sovjet-Unie en de Verenigde Staten werden op eenzelfde manier tot een gemeenschappelijke vijand gemaakt door te spreken van de ‘joodsmarxistische wereldbeschouwing’ en het ‘joodskapitalistische uitbuitingssysteem’. In de Duitse maatschappij werd op deze manier heel eenvoudig een tweedeling geschapen tussen ‘Wij’ en “Zij’. Wat er met die ‘Zij’ gebeurde, werd in eufemistische termen besproken. De andersdenkenden kregen een ‘Sonderbehandlung’, wat in de praktijk neerkwam op marteling of moord. Voor de Joden werd de ‘Endlösung der Judenfrage‘  bedacht. Velen hebben lang gedacht en gehoopt dat het alleen om deportatie en tewerkstelling ging. Gedurende de oorlog en zeker daarna werden de gevolgen van wat wij nu de Holocaust of Shoah noemen gruwelijk duidelijk.

De Duitser Victor Klemperer heeft hier een schokkend boek over geschreven. ‘LTI – Lingua Tertii Imperii: Notizbuch eines Philologen’ (Notitieboek van een Filoloog) bestudeert de bovengenoemde taal van het Derde Rijk. Verplicht leesvoer voor iedereen die denkt dat taal nooit pijn kan doen. Niemand mag ooit meer wegkomen met, ‘Ich habe es nicht gewusst’.

** uit ‘Mijn van straat geredde roos’ van De Dijk, tekst Huub van der Lubbe.

Dit eerste verhaal binnen het thema CONTRAST is geschreven door Lucas Bezembinder