Gastschrijvers

Op safe spelen is riskant  – Door Kirsten Vonk

Verandering. Ver-ander-ing. Is dat net zoiets als ‘ver-liefd’, ver van de liefde? Of ont-wikkeling, het afdoen van wikkels? Vragen waar ik het antwoord niet op weet maar één ding weet ik zeker; je weet nooit zeker wat er gebeurt na een verandering.
Soms kies je er vrijwillig voor om zaken anders aan te pakken, omdat je het zat bent, omdat je onderweg geïnspireerd bent geraakt of omdat je toe bent aan iets nieuws. Maar misschien komt het nog vaker voor dat een verandering geen vrijwillige keuze is. Het overkomt je zonder dat je weet waar het goed voor is. Zaken als fysiek letsel na een ongeluk, een echtscheiding of kleiner leed zoals het missen van de trein. Gedwongen verandering dus. Maar wat moet je ermee?

Op de dag dat ik ontslagen werd, dacht ik dat iedereen gek geworden was. Ik? De meest loyale medewerker van het bedrijf? Het hoe en waarom ontging mij volkomen. Nadat de mist van verbazing was opgetrokken en mijn ego weer begon uit te deuken, kreeg ik ook nog een gezellige rechtszaak geserveerd. Of ik wilde of niet, ik had te maken met een verandering. Mijn dagelijkse patroon werd bruut onderbroken door iets van buitenaf. Men vond mij zielig. Ik vond mij zielig. Maar ik was vooral in de war. Er was grote onzekerheid. Hoe nu verder?
Door het gedwongen thuis zitten en een teveel aan tijd, kreeg ik de ruimte om te zien wat er gebeurde. Ik had 8 dienstjaren bij het bedrijf erop zitten en eigenlijk, heel eigenlijk zat ik me een beetje te vervelen in mijn functie. Onderweg had ik kennelijk wat signalen gemist, ik was niet bewust met mijn geluk bezig, met als gevolg dat er een beslissing vóór mij werd genomen. Ontslag dus.
En toen ik nog een keer nadacht, realiseerde ik me dat ik met mijn ontslagvergoeding plus uitkering er eigenlijk riant bij zat. Steeds meer ging ik inzien dat deze verandering nog helemaal niet zo’n slechte verandering was. En voordat ik het wist zat ik bij de Kamer van Koophandel om mijn bedrijf in te schrijven. Het voelde als een point of no return. Ik zat op een rijdende trein en het spoor leidde maar 1 kant op, die naar het zelfstandig ondernemerschap.

Deze gedwongen verandering was dus niet alleen nodig om mij wakker te schudden maar ook om kapitein te worden op mijn eigen schip. Als ik met windkracht 36 door mijn leven waai, kan ik onderweg natuurlijk niet ervaren of ik nog doe waar ik goed in ben, waar ik plezier in heb en of ik dichter bij mijn doel kom. Dan moet er kennelijk ingegrepen worden om mij stil te laten staan bij wat er nu is.
Maar dan de vrijwillige verandering. Je bent op een punt aangekomen dat je wéét dat er verandering nodig is maar uit angst voor het onbekende blijf je op oude voet doorgaan. Op tv hoorde ik een meisje met anorexia iets zeggen als ‘het heeft geen zin om te genezen want ik weet niet wat zich dan aandient. Nu met Anorexia weet ik precies waar ik aan toe ben’. Het lijden geeft dus meer zekerheid dan de weg van genezing.
In mijn werk kom ik het vaak tegen; ik daag een ondernemer uit hardop te dagdromen over zijn wensen. Waar krijgt hij een energyboost van, waar geloof hij in, wanneer komt hij op het puntje van zijn stoel zitten? Ik zie iemand dan stralen, opbloeien en mild worden. Ik vraag vervolgens wat hem ervan weerhoudt zijn droom te realiseren en dan komen de lijstjes; gezin, geld, tijd, niet haalbaar tot aan ‘ja maar ik kan toch niet gewoon gaan doen wat ik leuk vind’. Ehm…?
Voor een makelaar had ik een concept bedacht waarmee hij zijn kantoor op vernieuwende wijze kon positioneren. Hij was enthousiast over het idee maar zijn bezwaar was dat door de vernieuwing de telefoon wel eens roodgloeiend kon gaan staan met potentiële opdrachtgevers.
Nadat ik mijn opengevallen mond weer in normale positie had gebracht, realiseerde ik me dat veranderingen niet altijd rigoureus hoeven te zijn.  Kleine stapjes zijn tenslotte ook al een verandering.

Maar wat mij zo fascineert is de vraag waar wij zo bang voor zijn. Bang voor het verlies van zekerheid en het vertrouwde niet kunnen loslaten? Maar bestaat zekerheid wel? Trouw beloven tot aan de dood en onderweg scheiden. Een functie behouden voor het comfortabele salaris en dan volgt ontslag. Heel gezond leven maar toch ziek worden. Mijn oma zei op haar sterfbed; ik heb heel zuinig geleefd en nu is er veel geld over. Had ik er maar van geleefd’. Wat een pijnlijke constatering. Op safe spelen blijkt dus nogal riskant.

En dan kiés je voor verandering. Je wilt je leven verrijken met bijvoorbeeld de liefde van je leven. Op basis van wilskracht ga je op zoek. Maar zodra er spierballen aan te pas komen zul je zien dat het niet lukt. Sommige dingen zijn niet af te dwingen. En maar goed ook. Soms moet je dingen laten rijpen. Het letterlijk de ruimte geven zich te ontwikkelen, bewust of onbewust.
Ik heb nooit prijzen gewonnen met afwachten. Mij werd verteld dat als je iets wilde, je je schouders eronder moest zetten en hard werken. Heel hard werken.
Maar tot vervelens toe heb ik moeten accepteren dat je een rivier niet kunt duwen. En dan is het wel heel fijn als je onderweg signaaltjes tegenkomt als ‘verveling is een truc van de natuur om ideeën te laten rijpen’. Of het waar is of niet, ik zag het als de oplossing naar verandering.

Veranderen of niet? Voor mij is het een duel tussen ratio en gevoel. Ratio vertelt mij op safe te spelen, dus weinig risico’s te nemen en vooral niet gek te doen. Mijn gevoel vertelt mij iets anders; volg je hart, ook al past dit niet in het plaatje van je naasten. Verloochen jezelf niet, blijf dicht bij jezelf want dan ben je het meest van waarde voor je omgeving.

18 januari 2011
© Kirsten Vonk

Smakelijk leven –  Door Warvis

Mevr. Warvis is 100% vrouw. Die kan wél multitasken maar niet kaartlezen, heeft weinig met computers, is dominant, erg nieuwsgierig, en communicatief bijzonder vaardig. Mooi! Wat genen betreft is ze stijlvol geprogrammeerd om er qua voortplanting de beste uit te kiezen.

Soort zoek soort, dus ik ben een ‘echte’ man. Dat betekent dat ik vaak iMac, zelden verdwaal, oplossingen aandraag wanneer ze eigelijk empathie zoekt, en uiteraard maar één ding tegelijk kan. Zoals alle mannen ben ook ik geprogrammeerd om mijn genen zo veel mogelijk te verspreiden.

Ik ken geen enkele kerel die problemen heeft met de vrouwelijke genprogrammering. Sterker nog, de meeste juichen het toe. Als echte man deel ik die vreugde ook. De nadelen nemen we er met liefde bij. Maar andersom staat de wereld al snel op z’n kop. Want hoeveel vrouwen hebben begrip voor de mannelijke voortplantingsselectieprocedure?

Op de vraag van de sympathieke journalist, over hoe zij in dit aspect over mannen dacht, antwoordde de gesoigneerde Belgische madame:

“Awel meneer Jambers, het is zo jammer dat ge voor dat éne worstje dat hele zwijn daar bij moet nemen.”

Hoe komt het dat wat mannen in haar genen prijzen, omgekeerd evenredig tot zwijnerij wordt gedegradeerd? Ik denk onbegrip.

Naar andere vrouwen kijken en genen willen verspreiden is slechts de aard van het beestje. Een door bijvoorbeeld feromonen genetisch geïnitieerde natuurlijke reactie. Niets om je druk over te maken. Want gevoelens zijn nooit fout. Die komen ongevraagd en heb je gewoon. Punt! Ook gedachten kunnen daardoor onmogelijk fout of slecht zijn. Die komen namelijk evenzo onaangekondigd aan ons geestesoog voorbij.

Wat doe je vervolgens met al die gevoelens, verlangens en gedachtes? Geniet of krijg er kippenvel van maar onderdruk ze in ieder geval niet. Onderga en koester ze. Ervaar dat je in het hier en nu bent, dat je lééft. Want het zijn niet je gevoelens maar je daden die bepalen of je een ‘echte man’ danwel schlemiel bent.

Vuur fascineert. Mij ook. Maar je bent pas een pyromaan als je daadwerkelijk brand sticht. Zo is ook boosheid niet slecht. Boos zijn mag. Enkel het schelden, schoppen of slaan maakt je tot hufter. En evenzo ben je wat mij betreft pas een zwijn bij gebrek aan persoonlijke hygiëne, of in dit geval, als je je lul achterna loopt.

Door soort zoekt soort heeft een mooie vrouw vaak mooie vriendinnen. Mevr. Warvis is zo’n mooie vrouw. Ze weet dat ik met al haar vriendinnen graag een beschuitje zou willen eten. Of, als het weer zover is, in gedachten bij haar Ladies Only kookclub aanschuif om mezelf tegoed te doen aan hun lekkernijen. En dat mag allemaal! Ik hoef me niet te schamen voor m’n verlangens en fantasieën. Ik mag vrijuit denken en voelen, ongeacht over wat of waar ik zin in heb. Want door begrip van onze genen vindt ze het helemaal niet erg als ik ergens anders honger krijg…

… zolang ik maar wél thuis kom eten!

Meestal kook ik, maar mevr. Warvis is daarin ook zeer bedreven. Eten doen we het liefste samen. Ook buiten de deur. De ingrediënten voor een gezonde eetlust zijn respect en wederzijds begrip voor elkaars verschillen. Wij hebben er in ieder geval al jaren lang een bijzonder smakelijk leven door.

Bon appetit,
Warvis.

5 november
© 2010 – Warvis