Aan mijn vader: Deze brief is eerder gepubliceert als Krakkemikkig op mijn eigen blog en door ultiem tijdgebrek en tevens blijdschap met het gegeven zelf, uitgekozen als toepaselijke bijdrage voor het SchrijfbloQ thema “De Les”, met een actueel einde en aangevuld met meer foto’s.
“Je kleinzoon formuleerde het heel helder: “Als er wat in de tuin moet gebeuren opa, dan ga jij in een stoel zitten met een drankje en vertelt mij wat ik moet doen. Jij houdt de regie maar komt die stoel niet uit!”
Je na een dag herinneren dat je om 6 uur ‘s ochtends wakker werd door een grote klap buiten: een stuk losstaande schutting (of twee eigenlijk) waren op je auto gevallen, alleen wist je dat toen nog niet. Je ging je bed uit om de schade te bekijken. Het stormde en regende nog steeds. Met heel veel moeite kreeg je de zware schutting opgetild van je auto, je moest even tegen het hek leunen om bij te komen. Enerzijds was je erg opgelucht dat het jouw auto was en niet die van de buurman, anderzijds kon je jezelf wel op je kop slaan dat jullie de avond te voor het schuttingpaneel niet vast hadden gezet. Gevolg: Een flinke deuk in de auto,
maar nogmaals: gelukkig niet die van de buurman!
Moeizaam liep je het huis weer in en klom je de trap op, om nog even verder te slapen. Dat lukte met moeite.
Toen werd je om acht uur wakker, naar adem happend. Je werd bang, iets wat je feitelijk niet kende, of wat in ieder geval lang geleden was. Het trok weg, dus ging je rustig douchen om je klaar te maken voor je periodieke controle-afspraak met de huisarts, je voornemend om ook even te vertellen wat er nu weer voorgevallen was.
Na aankleden beneden gekomen werd je ineens weer beroerd, benauwd op een manier die je niet kende, wat was er in godsnaam aan de hand, dit leek in de verste verte niet op een astma aanval. Je kon naar lucht happen wat je wilde, maar het leek je niet te bereiken. Je zakte door je knieën en werd opnieuw bang, om je heen kijkend naar de telefoon, deze keer vast van plan om 112 te bellen, maar je kon niet bij de telefoon komen en dacht werkelijk dat nu je einde gekomen was. Er schoot van alles door je heen. Heel heel langzaam begon je je beter te voelen, bracht je jezelf ertoe in de auto te stappen en op weg te gaan naar de huisarts. The rest is history.
Op de eerste hulp vertelde je wel iedere keer over de schutting, de deuk in je auto, en het geluk dat het die van jou was en niet die van de buurman, maar verzuimde te vertellen dat dat om 6 uur die ochtend was gebeurt. Wij legden het verband niet, dachten dat het de avond ervoor gebeurd was en vroegen niet door. Bij ons bleef het 8 uur voorval op de voorgrond staan. Zodoende koppelde niemand het ene feit aan de andere: oorzaak en gevolg.
Gelukkig herinnerde jij je gisteren alles weer in de juiste volgorde en was toen als geen ander doordrongen van het feit dat je je letterlijk en figuurlijk vertild had. Ikzelf ben allemachtig blij dat ik mijn verzuim om te checken of dat schuttingpaneel inderdaad vaststond (zoals ik dacht), niet heb hoeven bekopen met een project “verwerking schuldgevoel over nalatigheid met dodelijke afloop”, al heeft het me flink bezig gehouden.
De winst is gelukkig ook groot: je weet nu tenminste dat je kransslagaders er mooi uitzien, je geen mild hartinfarct hebt gehad en je hart er nog een goed poosje mee door lijkt te kunnen. Je hebt een antibioticakuur voor een infectie aan de luchtwegen gekregen die mogelijk je conditie gaat verbeteren. En Last but Not Least: Je bent zelf nu ook doordrongen geraakt van het feit dat je het in ieder geval voorlopig wat rustiger aan moet doen.
Ook niet onbelangrijk: Je dochters hebben hun bezorgdheids- versus betuttelingscoördinaten kunnen herijken en we weten weer wat we aan elkaar hebben. Jij voelt je serieus genomen door ons en wij door jou 
Mede dankzij je kleinzoon”.
We zijn inmidels weer twee dagen verder, je hebt zelfs gisteren voor me gekookt en ik voor jou afgewassen en gestofzuigd. Je geniet zichtbaar van het thuis zijn, ook al hoest je nog flink en heb je enorme pijn aan je armen. De eerste schrik is over en je hebt het er alweer over om er de volgende week met de caravan op uit gaan. Je hebt dan alleen “even hulp nodig bij het ophalen”. Mijn hart hou ik nog steeds vast, zij het losjes.
schrijfbloq.wordpress.com 