Mijn eerste keer was op mijn achttiende. Een beetje gemiddelde leeftijd denk ik maar zeker weten doe ik dat eigenlijk niet. Hoewel, als ik er over nadenk, dan was ik misschien wel vrij jong. Je moeder hoort niet te sterven als je pas achttien bent, toch? Ze stierf op 9 mei, midden in mijn examenperiode. De dag voor Nederlands opstel. En twee dagen voor Wiskunde. Dat vertaalde zich uiteindelijk in respectievelijk een negen en een anderhalf. Op mijn eerste examen zou een jaar later een tweede keer volgen…herkansing was geen optie. Ik zat daar toen niet zo mee. En nu ik dit zo opschrijf zie ik pas de wrange paradox: de dood geeft ook geen herkansingen… Mijn moeder was dood. Bleef dood.
Niet al mijn broers en zussen gingen naar haar kijken. Sommigen wilden de herinnering aan haar niet blootstellen aan het onbekende. Die keuze had alles te maken met het gegeven dat mijn moeder in onze kindertijd vaker opgenomen was in overspannen en psychotische toestand. Elke keer kwam ze dan gelukkig ook weer thuis. Alleen die keer in mei niet… Ze stierf in de inrichting en daar lag ze ook opgebaard. Ik zag op tegen die laatste ontmoeting, maar ben wel gegaan. Het was de eerste keer dat ik een dode zag. Mijn overleden moeder. Een hele vreemde gewaarwording…
Ze lag daar. En er lag een briefje bij. Haar naam stond er op. Dat briefje heb ik als heel dubbel ervaren. Oneindig overbodig en tegelijkertijd zo elementair allesomvattend. Het was er koud. Of misschien was ik dat zelf wel. Ik kan me er verder niet zo veel van herinneren. Ik weet bijvoorbeeld niet wie er naast mij nog meer bij haar was. Ik denk achteraf dat de spanning van het moment me verdoofde. Rouw, nog in de beginfase van ontkenning. Mijn verdriet en pijn, gevangen in een wellicht noodzakelijk maar op dat moment ijzig kil verwerkingsmechanisme. Ze voelde ook koud…
Weer thuis ben ik alleen het bos ingewandeld. Heb ik elke boom toegehuild. Uitgeschreeuwd wat ik niet begreep. En het bos troostte in stilte. De warmte van mei, ze werkte voor mij.
Ik heb het verdriet kunnen delen. Met mijn broers en zussen. Met mijn vader. Met familie.en bekenden. Een paar dagen lang. Heel intens. Thuis. Tijdens de begrafenis. Bij de dienst in de kerk. Waar het licht van de zon door de donkerrode glas-in-lood-ramen naar binnen scheen. Toen we achter haar aan de kerk uitliepen, viel er een roos van haar kist. Die heb ik opgeraapt omdat ik voelde dat die voor mij was. Net zoals de mei-zon in het bos toen voor mij was. En uiteindelijk van iedereen werd. Elk jaar weer opnieuw. Van mei, naar mei, naar mij. Dankzij…die eerste keer!
schrijfbloq.wordpress.com 