Oud nieuws

Ik kan niet anders zeggen dan dat ik mijn hele leven lang oude mensen vertrouwd heb. Feitelijk ben ik er pas een paar jaar geleden achter gekomen dat dat behoorlijk naïef is. Vooral het horen wat spijteloze oorlogmisdadigers in documentaires vertelden hielp me uit de droom. Later kwam daar ook menig misselijkmakende al of niet religieuze kindermisbruiker bij die voor het voetlicht gesleept werd..

Het was een behoorlijke diepgaande “eyeopener” om die aanname definitief overboord te gooien. Als de inborst “slecht” en verdorven is, of is geworden, dan blijken mensen maar zelden ten goede te veranderen. Waarschijnlijk omdat het wegdringen van zoveel innerlijke lelijkheid door de jaren heen een gewoonte is geworden. Het zal heel wat toewijding vragen om jezelf nog dieper in de ogen en je ziel te durven kijken dan voor de gemiddelde mens al nodig is om van ongewenste gewoontes en patronen af te komen.

Ik blijf het ongelofelijk confronterend vinden waar mensen toe in staat zijn, ook al werk ik al dertig jaar min of meer intensief met ze en ga ik alweer vijftig jaar met ze om.
Ik heb maar mondjesmaat het nieuws van de ongelofelijke kindermisbruiker uit dat kinderdagverblijf tot me kunnen nemen. Dit om mezelf te beschermen in de zin van kunnen blijven functioneren, want er zijn weinig dingen die ik zo moeilijk buiten me kan houden als dit soort nieuws. Wat ik hoorde liet niets aan mijn toch al rijke verbeelding over. Films uitzetten in mijn hoofd is vele malen lastiger dan aan, om het over de bijbehorende gevoelens maar helemaal niet te hebben.

Ik hoorde mezelf van de week zeggen, en sorry voor de dierenbeschermers: “Laat ze dan in Godsnaam geiten nemen zoals ze dat in Italie en andere landen doen”. Ik weet het, afschuwelijke gedachte, maar hij was er.  En ja, ik ben me er van bewust dat ook dat in Nederland gebeurt, met alle dieren die we hier voorradig hebben. Ook riep ik in de keuken uit: “Lang leve de plastic neukpoppen”. Ook geen schoonheidprijs wat betreft intermenselijke contacten, en absoluut triest, maar dat doet verder tenminste geen vlieg kwaad.

Wat schieten we tekort als mensenvolk. Want het kan niet anders dan dat alles wat we wél horen slechts topjes van de ijsbergen zijn die machtmisbruik in allerlei vormen zo illustreren. In de kerk of erbuiten, met of zonder ontvoering, wel of niet verkocht door eigen ouders of een al of niet toevallig voorbijkomende pooier, of zogenaamd vrijwillig omdat je meer over het hoeren ”vak” wil leren: de enormiteit van het fenomeen onmenselijke vrijetijdsbesteding, en/of handel in onmenselijkheid, is gigantisch wijd verbreidt . Dit is – door de stortvloed aan publicaties hierover – een tijd waarin alle moed mij in de schoenen zinkt en ik het echt nodig heb om als tegenwicht veel tot me te nemen aan zogenaamd “goed nieuws” en liefst zo echt en authentiek mogelijk. Klein en subtiel maakt me niet uit, ook niet of het oud of nieuw nieuws is. Dus ja, ik hoor ze heel graag: bemoedigende praatjes. En liefs ook een hoog percentage warme lieve mensen die het, zonder bijbedoelingen, goed voorhebben met mij, met jou en met zichzelf.
Mijn kerstgedachte: “Neem eens wat vaker iemand in je armen.”

Hele goede feestdagen en hartverwarmend Oud en vooral Nieuw

Carolien Geurtsen

Brandschoon

Hoe hij het doet weet niemand. Na twee keer vijfenveertig minuten ploeteren in de modder komt hij brandschoon weer in de kleedkamer terug. Niet omdat hij, in het hoekje van het veld toekijkend, zijn teamgenoten het werk heeft laten opknappen. Nee, ‘Clean Cor’ zoals zijn bijnaam luidt, heeft zelf het winnende doelpunt binnen geschoten. Maar op zijn witte broekje zit geen spatje en zijn kousen zitten nog strak om zijn kuiten.

Cor is ook een fanatieke wandelaar. Door weer en wind. Over heide en door de bossen. Altijd komt hij brandschoon weer thuis. Hij wordt er wel eens van verdacht vlak voor binnenkomst zich snel te hebben omgekleed. Bewijzen daarvoor zijn er echter nooit gevonden. Als hem na een dag door de regen wordt gevraagd hoe het komt dat hij zo schoon is gebleven, antwoordt hij geheimzinnig; “Wie zich niet vies maakt, hoeft zich ook niet te wassen.”

Zijn vrienden zullen die ene keer nooit vergeten. Ze waren samen met Cor op weg naar de bruiloft van een goede vriend. Vlak voor het dorp waar de plechtigheid was, kregen ze autopech. Wachten op de wegenwacht zou te lang duren, dus legden zij de laatste kilometer lopend af. Over een modderig pad en in de stromende regen kwamen ze een half uur later doorweekt de kerk binnen. Alle rokkostuums leken veranderd in boerenoveralls na een dag mest uitrijden. Behalve het kostuum van Cor. Als door een ringetje te halen durfde hij als enige in de voorste bank plaats te nemen. Zijn vrienden dropen letterlijk af naar achteren.

Ook in figuurlijke zin was er nooit iets op Cor aan te merken. Ooit werkte hij op de postkamer van een bezemfabriek. Op zekere dag bleek dat er al langere tijd allerlei belangrijke post niet bij de geadresseerden aankwam. Ongedekte cheques en andere waardepapieren verdwenen spoorloos. Dat moest iemand van de afdeling zelf zijn en er werd dan ook een groot onderzoek, ‘Operatie Schone Handen’, ingesteld. Iedereen op de postkamer werd uiteindelijk op staande voet ontslagen. Behalve Cor, die zelfs promotie maakte.

Hij is een van de meest gewaardeerde trainers bij de grootste voetbalclub van het dorp. Zowel de kinderen als de ouders lopen met hem weg. Hij is niet alleen elke avond en het hele weekend op de club. Als het heeft gesneeuwd, zorgt hij er met zijn jongens voor dat de stoep voor het bejaardenhuis als eerste schoon is. Elke winter is hij de initiatiefnemer van het lokale wilgenknotten. Ook als het vriest heeft hij als eerste de zaag in de hand. Het succes van de sponsorloop ‘Schoon water voor Congo’ werd helemaal op het conto van ‘Ome Cor’ geschreven.

De vrouw van Cor schrikt als ze het lokale nieuwsblad van de mat plukt. “Geliefde coach verdacht van bezit kinderporno,” kopt de krant.