De draai van Geert

Luchtig

Gisteren scheen de zon. Een strakblauwe lucht over Horst aan de Maas. Nog wel met vrieskou, maar toch. Het gaf hoop voor beter.Vandaag wordt dat bevestigd. Het is opnieuw mooi buiten. Vanuit de slaapkamerraam zie ik dat er nog wel gekrabt moet worden, als je met de auto naar de Plus moet, maar toch. Een blauwe lucht is altijd een goed begin. De Volkskrant en de Limburger liggen op de deurmat te wachten. Ze voelen koud aan. Een tastbaar bewijs van de buitentemperatuur. Hulde aan de bezorgers.

Aan de keukentafel scan ik de voorpagina’s. De Volkskrant kopt met de arabische revolutie in Caïro. De geest is daar uit de fles en pagina 2, 3 en 5 van de krant gaat blijkbaar dieper op de revolte in. Op de voorpagina alleen een foto. Een man, waarschijnlijk iemand van het volk, staat tussen de rook van vermoedelijk een rookbom, waarschijnlijk gegooid door iemand in dienst van Mubarak. Met zoveel rook zie je al snel geen blauwe lucht meer, bedenk ik me. En als het een traangasgranaat is, dan wordt dat al helemaal moeilijk. Het kijkt lastig naar een blauwe lucht met tranen in je ogen. Bijna vanzelf kom ik uit bij een klein kadertje met de aankondiging van het artikel in de rubriek wetenschap. Onderwerp: ‘Waarom mensen huilen’.

Links van dat kadertje een foto van Henk Bleker. Zijn quote: ‘Hou toch op man’ moet mij zometeen naar pagina 14 trekken. Later lees ik dat onze kersverse staatssecretaris economische zaken, landbouw en innovatie ‘hou toch op’ zegt, omdat hij als bewindsman de verantwoordelijkheid heeft over elf miljoen varkens en 45 miljoen kippen. Hij heeft daar blijkbaar een mening over. In mijn hoofd zit nog steeds een beetje de blauwe lucht van vanmorgen en ik vraag me af of scharrelkippen meer blauwe lucht zien dan legbatterijkippen. Kijkt een kip überhaubt naar lucht? Straks even lezen of Henk Bleker ook dáár een mening over heeft.

Het woord ‘mening’ brengt me bij de column van Arnon Grunberg. Zijn voorpaginarubriek ‘Voetnoot’ heet deze keer namelijk ‘Mening’. In Grunbergs kenmerkende stijl van de gecombineerde one-liners wordt ik meegenomen in de relatieve wereld van weetjes, feiten en meningen. Hij betwijfelt of het hebben van een mening ook inhoudt dat je betrokken bent of geïnteresseerd bent in de ander. Door hem vraag ik me dat ook af.

De Limburger kopt dat Mirco een ‘toevallig’ slachtoffer is. Het is de mening van onderzoeksleider Ingo Thiel, die hij uitspreekt tijdens een drukbezochte persconferentie. De foto laat de drukte overduidelijk zien. De foto is grofweg in twee helften te verdelen. Op het grootste deel van de foto zie je fotografen, cameramensen en journalisten die allemaal gericht zijn op de onderzoeksleider. Men wil zijn mening horen om die vervolgens verder de wereld in te helpen. Het bovenste, kleinere deel van de foto laat een groep mensen zien die met de rug naar dat mediaspektakel staan. Ze lijken even genoeg te hebben van alle meningen en verschrikkelijke feiten. Zij zijn al op weg naar buiten. In de knellende berusting dat een toevallig slachtoffer óók een slachtoffer is. Dat een traangasgranaat richting betogers met net zoveel snelheid wordt gegooid als een molotov-cocktail richting politiemensen. Dat kippen en varkens blijkbaar niet gefokt, maar wel gegeten mogen worden.

Ik weet het even niet meer. Het zijn alleen nog maar de voorpagina’s. En net zo goed schijnt buiten de zon. Gisteren ook al. Ik lees verder in de krant om op zoek te gaan naar iets van die blauwe lucht. Dat valt nog lang niet mee tussen al die grijze zwaarmoedigheid van meningen en feiten. Zo nu en dan kijk ik daarom even naar buiten. Waar het nu geruststellend blauw is en luchtig. Ik neem me voor om vanuit die wereld toch maar gewoon door te gaan met bij mezelf te beginnen. Net als gisteren. Maar vooral ook morgen.