Lekker!

Vanmiddag in de supermarkt realiseerde ik me in één klap dat ik van die flink rode puisten met een grote witte of gele kop erop pas echt vies vind. Meestal in jongensgezichten. Of dat nou is omdat jongens ongezonder eten of dat meiden eerder de juiste aanpak vinden, óf gewoon een hormonale kwestie, weet ik niet, en vind ik verder ook niet interessant.
Nou moet ik er ook meteen bijzeggen dat juist die excessen me tegelijkertijd obsessief fascineren, net als flinke zwarte mee-eters trouwens.

Mijn eerste echte grote liefde had een vulkanisch landschap op zijn rug van enorm veel littekenweefsel, afgewisseld met toen nog voornamelijk mee-eters, omdat hij sinds een aantal maanden op advies van de dokter met het eten van varkensvlees was gestopt. De enorme ontstoken rode knobbels met zich ontwikkelende koppen behoorden tegen de tijd dat ik hem leerde kennen daardoor al bijna helemaal tot het verleden. Hij heeft me in twee dingen ingewijd, waarvan een het uitermate ongegeneerd leren genieten van sex en het andere me verlustigen aan het uitknijpen van puisten en mee-eters.

Hij stelde het namelijk erg op prijs als ik iedere dag zijn rug gedurende een half uur of langer onder handen nam. In het begin stond ik er wat ambivalent tegenover maar op den duur kreeg ik de smaak te pakken, totdat het me uiteindelijk zo in zijn greep had, dat ik ronduit verslaafd was. En alhoewel ik erg blij voor hem was dat hij niet gebukt ging onder zijn kraterlandschappen en de puisten steeds verder in omvang en aantal afnamen, zag ik met een zuinig mondje mijn werkgebied met de week verkleinen.

Sindsdien ben ik verslingerd aan alle gebieden waar iets uit te knijpen is, en zelfs als dat op zéér delicate en edele delen was, mocht ik bij de diverse mannen in mijn leven relatief vaak mijn gang gaan.
Maar gedurende de laatste 10 jaar is toestemming ver te zoeken, mijn laatste ex vond het echt niets en ik mocht slechts bij hoge uitzondering en dan nog onder zeer stringente aanwijzingen te werk gaan.

Ondertussen is er ook hier een puber in huis, die, gelukkig voor hem, de huid van zijn moeder heeft. Evengoed is er met enige regelmaat een verstopte klier extra die zich toonbaar maakt.
Ik schat dat ik welgeteld drie keer mijn gang heb mogen gaan, maar daarna was het ook echt klaar. Tegenwoordig probeer ik rechts van hem te zitten omdat aan de andere kant twee flink zwarte verzonken punten me voortdurend uitdagend aanstaren.
Af en toe begin ik er nog over, diplomatiek, strategisch, manipulatief. Inderdaad zoals verslaafden te werk gaan om hun zin te krijgen.
Sinds kort heb ik eindelijk de toezegging losgepeuterd op een éénmalige kans geregiseerd mijn oude hobby te beoefenen, onder de voorwaarde dat het me lukt om bij de drogist ‘comedonendrukker’ zonder stotteren uit te spreken.